قرآني ذکر او زموږ ټولنیز انځور

 لیکوال:محمدناصر حلیمي

قرآني ذکر او زموږ ټولنیز انځور

شعرونه د ټولنیزو واقعیتونو انځورونه دي، موږ دلته د خپلې ټولنې د پېژندنې لپاره د یو څو شاعرانو یو څو شعرونه وړاندې کوو، چې د پند اخیستنې او پند مننې له پلوه خپله ټولنه وپېژنو او ژغورنې لپاره یې لارسازي وکړو، تاسو وګورئ که مو د ټولنیز عقل انکشاف ته کار و نه کړ بیا به مو ټولنه د بېدل د شعر انځور شي:

بنال ای بلبل بې دل که زنګ معرفت کـــر شد

صدف خر موره بار آورد ستم در حق ګوهر شد

که مو د ټولنیز عقل انکشاف ته کار و نه کړ بیا به مو ټولنه د مولانای روم د لاندې شعر انځور شي:

بر مرده دلان پند مده خویش نیازار جایی که برادر به برادر نکند رحم صدبار اگر دایه به طفل تو دهد شیر

زیرا که ابوجهل مسلمان شدنی نیست بیگانه برای تو برادر شدنی نیست غافل مشو ای دوست که مادر شدنی نیست

که مو د ټولنیز عقل انکشاف ته کار، مینه مو خوره او خواخوږي مو رامنځته نکړه بیا به مو کورنی، ټولنیز او حکومتي ژوند د (فرضي) د شعر انځور شي:

این چه شوریست که در دور قمر میبینم	همه افاق پر از فتنه وشر می بینم
پېشه بادشاهان نیست جز جور ستم	عدل وانصاف همه در زیر وزبر می بینم
دختران را هست همه جنګ وجدل بامادر	پسـران را همه بدخواه پدر می بینم
اسپ تازی شده مجروح بزیر پالان	طوق زرین همه در ګردن خر می بینم
ابلهان را همه طعم است ز قند ګلاب	قوت دانا هم در خون جګر می بینم
شیخ ومحتسب ومفتي همه قاضي را	این همه در طلب نقره و زر می بینم

که مو وړتيا پالنه رامنځته نکړه بیا به مو ګمارنه او مشري د اقبال د شعر انځور شي:

پس که ګردون سفله و دون پرور است

وای بر مرد که صاحب جوهر است

 

که مو شخصيت سازي ونکړه بیا به د سپکو خلکو مشري راباندې تپل کېږي او موږ به یې منو :

رذاله که دولت من شو څه لوی نشو

ګڼې خس و بړبوکی یووړه پورته

که مو تطبیقي دین ته کار ونکړ، بیا به د دین په نامه هغه څوک هم مشري کوي چې انساني مواصفات یې ګډوډ دي:

که مو ټولنیز عدالت ته کار ونکړ بیا به یو خیر د نورو په شر کې وی:

څومره جونګړو ته دې اور ورته کړ

چې خپل محل ته دې رڼا راوسته

که مو خپل ولس کې کاري وړتیا او عاطفي سپېڅلتیا ونه روزله بیا به مو بشري سرچینې د اقبال د شعر انځور وي:

هوس منزل لیلی نه تو داری و نه من من جوان ساقی و تو پیر کهن میکده ئی دل و دین در گرو زهره وشان عجمی خزفی بود که از ساحل دریا چیدیم دگر از یوسف گمگشته سخن نتوان گفت به که با نور چراغ ته دامان سازیم

جگر گرمی صحرا نه تو داری و نه من بزم ما تشنه و صهبا نه تو داری و نه من آتش شوق سلیمی نه تو داری و نه من دانهٔ گوهر یکتا نه تو داری و نه من تپش خون زلیخا نه تو داری و نه من طاقت جلوهٔ سینا نه تو داری و نه من

که مو وګړیز او ټولنیز سمون او رغون لپاره کار ونکړ بيا به مو ټولنه د خوشحال بابا د شعر انځور وي:

ښه هغه چې ښه یې رنګ ښه یې جمال دی ښه هغه چې په میراث خاني میري کا ښه هغه چې که احمق دی که جاهل دی ښه هغه چې په رشوت قاضي ګري کا ښه هغه چې ډېر لښکر ورپسې درومي ښه هغه چې په مجلس د ملوک ناست دی په عالم کې بدي نشته واړه ښه دي

ښه هغه چې په قوت د هر چا سیال دی فراغت بې غمه ناست صاحب اقبال دی په طالع په تخت صاحب د ملک او مال دی په مسند د قضاء ناست په قیل او قال دی ډېر یې کبر، ډېر يې جاه ډېر یې جلال دی تمامی عمر یې زیست روزګار، ټيټال دی چې و بدو وته روغ دی یو خوشحال دی

که مو کار وکړ، بيا چې د هر متدين د چارو پايلې ارزو، د اقبال لاندې شعر به زمزمه کوو، هر انسان به د لاندې شعر یو خوندور انځور وي:

مسلمانى که داند رمز دين را اګر ګردون به کام او نه چرخد ته ناز کړې چې بدل کړی زمانې یم

نسايد پيش غير الله جبين را بچرخاند به ګرد خود زمين را مرد هغه دی چې بدله زمانه کړي