لیکوال:محمدناصر حلیمي
قرآني پند او كرنيزه پرمختیا
مسلمانانو ته شرم دی چې دوی له
څپاندو سيندونو، ډکو کارېزونو، رڼو چينو، بهاندو ويالو نه چې د پراخو دښتو، میرو، ورشوګانو،
چغرو او ګاګرو په منځ کې څپې وهي او دوی ترې کار نه شي اخستای د زراعتي انکشاف له لارې
خوراک او څښاک د
قرآن له اساسي لارښوونو څخه دی، متاسفانه زموږ د بزګرانو د هلو ځلو نتیجه ددوى د زيار په پرتله
ډېره لږه او زيانمنه ده، د قرآن د تطبیق یوه موخه او
ځانګړنه دا ده چې د زمکې هره لوېشت سمسور او بزګران د صنعتي زراعت خاوندان وي، الله
تعالی فرمايي: «وَاٰيَةٌ
لَهُمُ الْأَرْضُ الْمَيْتَةُ أَحْيَيْنَاهَا وَأَخْرَجْنَا مِنْهَا حَبًّا
فَمِنْهُ يَأْكُلُونَ (٣٣) وَجَعَلْنَا فِيهَا جَنَّاتٍ مِنْ
نَخِيلٍ وَأَعْنَابٍ وَفَجَّرْنَا فِيهَا مِنَ الْعُيُونِ (٣٤) لِيَأْكُلُوا
مِنْ ثَمَرِهِ وَمَا عَمِلَتْهُ أَيْدِيهِمْ أَفَلَا يَشْكُرُونَ(٣٥)».[1]
(او د دوى لپاره مړه ځمكه يوه نښانه ده چې موږ ژوندۍ كړه او غله مو
ترې راوايستله چې دوى يې خوري. موږ په هغې كې د کجورو او انګورو باغونه پيدا كړل
او له هغې (مړې زمکې) مو چينې راوخو ټولې، چې دوى یې مېوې وخوري. دا هر څه د دوى د
خپلو لاسونو پيدا وار نه دي. نو ايا دوى شكر نه باسي؟! ).
په پنځه ديرشم آيت کې الله تعالی
اول د کرنيزو محصولاتو خوراک او مصرف يادوي بيا د بزګر زيار او کار يادوي بيا د
ترلاسه شوی انرژۍ د سالم او ګټور لګښت برنامه يادوي.
ددې لپاره چې د بزګر زيار زيانمن
نشي بازار موندنه تر کرنی لومړيتوب لري.
او دا هم ستر شرم دی چې مسلمانان لا تر اوسه معياري صنعت
او صنعتي زراعت نلري، په زراعت کې د
کيمياوي عناصرو، تکنالوژۍ، علمي آرونو او وسايلو پرځاى د بشر فزيکي، رواني او عقلي
قوتونه استهلاک کېږي، په داسې حال کې چې
دغه قوتونه د حقونو د اداء او حقايقو د رونتيا، د بشريت د مادي او معنوي ارتقاء
لپاره الهي امانتونه دي، چې وده وکړي او هسکه ګټه ترې واخېستل شي.
No comments:
Post a Comment